Een.
Een steek doorboort zijn hand.
Het mes ijskoud verankert zijn hand aan het biljartlaken.
Groen vilt wordt bruin rood.
Nog tart hij zijn woeste blik.
Want ze was het waard.
Twee.
Ze twijfelt.
Haar ogen zoeken houvast, vinden de zijne. Bedelen. Ze krijgt zijn Cha-Cha.
Ze heeft gewonnen. Hij krijgt haar sapje. Ze vond het niet lekker.
Ze lacht nog even.
Drie.
De koude nagelt hem aan de grond.
Roerloos. Stil.
Hij is moe. Uitgeteld.
Door de mist, twee lichten. Ze naderen.
Hij heft zijn hand. Gaat zitten. Uitgeput.
Fluistert, stop.
Stop.
Vier.
‘Als je nu naar me kijkt, ga ik dood,’ zei ze. Hij zweeg.
Hij keek op, zag nog de wanhoop in haar ogen.
En hoe ze geruisloos in elkaar stuikte.
Vijf.
Het meesje hupt door de sneeuw, zoekt wat, vindt niets.
Het hupt verder, stopt, strekt de vleugels.
Tussen sjaal en muts volgen zijn ogen het trage sluipen van de kat.
Zes.
In de verte klinkt het schot. Hij schrikt op.
De knal galmt nog even na.
Hij wacht op de stilte, staat op, gaat kijken aan het raam.
Alles volgens plan.
Zeven.
‘Houdt vol mannen! Blijven roeien!’
De dorst giert hen door de kelen.
Spieren branden, barsten uit hun strak verbrande vel.
De schat boeit hen al lang niet meer.
Land. Eindelijk.
Acht.
Het mannetje wenkte hem. Het droeg een gek hoedje met een pluim.
Het lachte hem toe. Hij moest het volgen.
Drie goudstukken moest hij betalen.
De regenboog bleek eindeloos mooi.
Negen.
Stof dwarrelt op zijn pantoffels.
Zou hij een stap achteruitzetten, hij maakte halve manen van houtskool.
Zij ziet het, houdt haar adem in.
Z’n vinger veegt haar schaduw tot sleutelbeen.
Tien.
Haar voet kraakt schelpjes plat
in de branding van de zee
speelt schuim haasje-over met haar tenen.
Zand genesteld in haar natte haren
gekruld op haar schouders
kijk ik toe.
