Toon versus de Stad Antwerpen, P.V. AN.98.LB.660112/2007

Op 9 oktober werd ik geverbaliseerd voor het maken van één of meerdere overtreding(en) op het algemeen reglement op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg.

Enkele dagen later kreeg ik het PV in de bus: tijdens een patrouille hadden Inspecteur Glenn DH en zijn overste mij betrapt op het besturen van mijn fiets zonder handen, en toen ze mij hierop attent maakten, reed ik gewoon door. Dat stond zo, of misschien iets formeler in het PV.

Ik kon hier bezwaar tegen aantekenen.

Volgt u even mee.

*

Geachte,

Met dit schrijven wens ik bezwaar te maken tegen het Proces Verbaal met het nummer AN.98.LB.660112/2007. Zoals aangegeven, erken ik een inbreuk te hebben gepleegd tegen het verkeersreglement. Echter op basis van artikel 1 van het Antwerpse politiereglement (Afdeling 1 – Toepassingsgebied), meen ik te kunnen motiveren dat de boete ongegrond is.

Deze regel geeft immers aan in welke geest het reglement moet worden geïnterpreteerd. Bedoeling is de inwoners te laten genieten van de voordelen van een goede politie'. Gelieve hieronder enkele inconsequenties op te merken die in mijn voordeel pleiten.

De feiten vinden plaats in de Boomgaardstraat (zie hiervoor bijgevoegd plan). Op maandag 8 oktober, kom ik omstreeks 10u terug van bakkerij de Connaisseur, gelegen verderop in de Boomgaardstraat. Ik fiets daar bijna iedere dag naartoe en ken de weg dus door en door, en kan bijgevolg perfect het verkeer inschatten. Ik geef toe zonder handen te hebben gereden over de afstand die ik aangeduid heb op bijgevoegd plan, maar wil u attent maken op het feit dat ik te allen tijden in een fractie van een seconde kan uitwijken en remmen mocht dit moeten. Op een bepaald moment (punt aangeduid met '(1)') komen uit de andere richting een paar wagens (ik reed richting Grote ) Steenweg, zij dus richting Berchem station) waarvan één politiewagen, en op het moment dat ze mij kruisen, hoor ik een korte 'tuut', amper een seconde lang, en in de wetenschap dat ik niemand hinder, neem ik gewoon aan dat één van die wagens naar de andere claxonneert, dat gebeurt namelijk wel meer in de buurt.

Ik fiets dus door, zonder handen, en ter hoogte van de Helenalei leg ik mijn handen terug op het stuur, teneinde te kunnen anticiperen op het verkeer aldaar. Ik fiets dan ook verder met mijn handen op het stuur en merk dat dezelfde politiewagen me voorbijsteekt en halt houdt op punt aangeduid met (2) op bijgevoegd plan. Daar ik in de Wijnstraat woon, sla ik de Wijnstraat in en zet er mijn fiets vast op punt (3). Ik merk dat de politiewagen naar achteren rijdt, mijn straat indraait en naast mij halt houdt.

Ik word op mijn inbreuk gewezen, en ik erken deze. Hierop zegt de agent in kwestie dat ze naar mij geclaxonneerd hadden, dat ik hun genegeerd had en pas na 'lange tijd doorrijden' de handen terug op het stuur had gelegd. Nu, ik hoop dat u hiervan de inconsequentie inziet. Ten eerste, hebben ze mij willen waarschuwen, en hoewel dit op een bijzonder onduidelijke manier geschiedde, impliceert dit dat mijn inbreuk nu niet zo gevaarlijk was voor de maatschappij, gezien ze mij zouden hebben laten doorrijden mocht ik onmiddellijk hebben gereageerd. Ten tweede impliceert dit, dat het feit, namelijk het 'niet reageren' zoals beschreven in de vaststellingen op het PV, de eigenlijke hoofdzaak was voor het keren van het voertuig en het interpelleren van de bestuurder, zijnde mezelf. Ik heb mij bij de interpellatie beleefd verontschuldigd, en nogmaals mijn inbreuk erkend en ook gemeld dat ik onmogelijk kon weten dat precies ik degene was naar wie werd geclaxonneerd en dat ik hen dus per definitie niet eens heb kunnen negeren.

Ik geef toe, dat ik tot dusver mijn juridisch bezwaar nog niet heb aangehaald, maar enkel de feiten heb beschreven. Indien het politiereglement vooropstelt om 'de inwoners te laten genieten van de voordelen van een goede politie' dan heb ik bij de motivatie en ijverigheid van de dienstdoende agent toch serieuze bedenkingen. Want, als u mijn argumentatie en beschrijving van de feiten indachtig blijft, blijkt duidelijk dat niet de overtreding, maar wel het zogenaamde 'negeren' aan de grondslag lag van mijn boete. Ik besef dat een 'goede politie' een nogal arbitrair en subjectief gegeven is, en de bedoeling van die terminologie kan natuurlijk naar ieders goeddunken ingevuld worden. Ik heb altijd geleerd correct en eerlijk te zijn, en heb respect voor orde en gezag. U kan het nakijken, ik ben 27 jaar, en ik heb tot dusver welgeteld één boete gehad, en dat was voor slecht sorteren. Wat ik dus onder een 'goede politie' begrijp, is een politie die waakt over het welzijn van de burgers en die burgers behoedt voor misdaden en onrecht. Ik geef nogmaals toe dat ik tegen de letter van de wet heb gehandeld, maar ben de geest van de wet indachtig geweest, gezien ik steeds de controle heb over mijn voertuig. Maar, zonder zelf te willen oordelen, indien u bijgevoegd relaas een illustratie vindt van een 'goede politie' die de burger kan laten genieten van diens voordelen, dan vrees ik dat ik daar verder geen enkel ander juridisch bezwaar tegen kan inbrengen.

Met vriendelijke groeten,
AA

*UPDATE*

Gisteren, op zaterdag 27 oktober 2007, werd ik andermaal staande gehouden door Agenten-op-de-Fiets.

- 'Ja, ik weet het, mijn licht staat niet aan. Mijn dynamo is er onlangs af getrokken en ik heb hem nog niet kunnen laten maken.'

- 'Mogen wij uw identiteitskaart even zien, mijnheer?'

- '...'


Ik denk dat ik nu geen bezwaar meer ga aantekenen.

Toon vs Stad Antwerpen: 't Stad wint.

En in Gent.

Ik was dus omstreeks half vijf in Gent aangekomen, alwaar ik aan het Sint Pietersstation Tram 1 nam richting centrum. Ik had geen idee van waar ik precies moest uitstappen en toen ik dat uiteindelijk deed heb ik - als echte vent natuurlijk - op instinct en oriëntatie de Vooruit gevonden, vervolgens de Boekentoren, dan de Plateaustraat en ten slotte te straat waar ik met haar had afgesproken. Zij was er nog niet, want we hadden pas om vijf uur afgesproken. Maar thuis had ik me staan vervelen, dus dacht ik, tja kan ik evengoed vroeger vertrekken en alvast wat door Gent kuieren. En dat heb ik, zoals u ongetwijfeld net heeft kunenn lezen, dan ook maar gedaan.

Bon, daar zaten we dan, voor het eerst nuchter en meteen die eerlijke, spontane gesprekken over Het Leven Zoals Het Is – Onszelf. Het plan om quiche te gaan eten werd na een halve fles rode wijn opgevolgd, en we begaven ons naar de Sint Pieters Nieuwstraat alwaar quicherie Thalia volzet bleek. Niet getreurd, ook in de Vooruit serveert men eten, en quiche op de koop toe. Er was weliswaar slechts eentje over, met aubergines en zo, en die mocht ik dan hebben. Zij at spaghetti. Het kwartlitertje rode wijn was niet voortreffelijk, doch volstrekt consumeerbaar.

We aten en praatten. We rookten een sigaret aan de toog. Aan tafel mocht dat niet.

Ze vroeg me om hoe laat mijn laatste trein terug was. Dat was om vijf na elf, maar ik zei haar dat ik kon blijven overnachten bij Arthur, een vriend die in de Zebrastraat woonde, en of ze een plan had van Gent. Dat had ze niet. Maar Mappy.be zou soelaas brengen.

Terug op haar kot, werd er nog wat verder gebabbeld. Ik wilde een poging ondernemen de fles te ledigen, maar wist mijn enthousiasme dienaangaande wijselijk te temperen. Omstreeks elf uur, werden we beiden moe. En in de wetenschap dat ze in alle vroegte les had, stelde ik haar voor om mij buiten de sjotten, indien ze wilde gaan slapen. Dat deed ze.

Onderweg stuurde ik een bericht naar Arthur om te zeggen dat hij me kon verwachten. En de fles wijn in de hand, stapte ik neuriënd op Civil War van Guns n’ Roses, de vaart af. Ik stopte met neuriën toen na twee minuten mijn I-pod uitviel, wat mij evenwel niet belette mijn weg richting Zebrastraat te vervolgen, alwaar ik slechts vijf minuten later zou aankomen. De magnetische inkomkaart zou in de brievenbus zitten, maar waar de brievenbussen zich bevonden, werd hierbij niet gespecificeerd. Een eerste gevelonderzoek bracht geen antwoord, en de beveiligde poort bleef derhalve gesloten.

Arthur wakker bellen leek me de enige mogelijkheid, maar bood geen oplossing, daar hij onbereikbaar bleek en bleef. Toen iemand de poort binnenkwam, vroeg ik deze persoon mij mee binnen te laten, geen probleem. Ik stapte, de fles nog steeds stevig in de hand, richting inkom van het trendy appartementencomplex, vond de brievenbus, maar niet de magnetische inkomkaart. Ik belde aan, maar de stilte die volgde was even treffend als de donkerte achter de ramen. Arthur zelf was nog steeds onbereikbaar. Van mijn hart maakte ik een steen en belde haar dan maar op, om haar te vragen of ik – niet mijn schuld, echt – niet in haar zetel mocht slapen. En om mij in duizend bewoordingen te verontschuldigen dat ik haar had wakker gemaakt. Maar ook zij gaf niet thuis. En Arthur opnieuw, ook niet. Zij nog altijd niet. En Arthur ook niet.

Ik zette mij dus op een bankje, dronk een slokje wijn, rookte een sigaret, en belde opnieuw. Niemand.

Of ik binnensmonds dan wel luidop heb gevloekt, kan ik me niet meer precies herinneren. Ik stond op en stapte terug naar de poort, die van binnenuit met een code kon worden opengedaan. Een code die ik niet had. Ik klom voorzichtig tot halverwege, zette de fles wijn bovenop de poort, die daar wonderwel stabiel en stevig bleek te kunnen blijven staan, en klom de poort over. Ik klom terug halverwege, nam de fles wijn, en liet ze vallen. Ik herinner me dat ik toen luidop heb gevloekt.

Er zat dus niets anders op dan terug te stappen naar haar kot, en hoopte dat ze het niet erg zou vinden. Op het gelijkvloers brandde nog licht, daar woonde haar broer, die we na het eten gedag waren gaan zeggen. Ik belde aan, wachtte even, maar ze bleek reeds afgezakt richting dromenland. Ik drong niet aan en belde aan bij haar broer. Verbaasd, maar toch lichtelijk geamuseerd liet hij me binnen en bood me een zetel en slaapzak aan. Er zat nog een vriend van hem, die we eerder op de avond ook hadden gezien, en die begon, met een fijne glimlach – hoe zou u zelf zijn – het één en het ander te vragen. Nieuwsgierigheid is geen ondeugd.

‘Of ik verliefd was’ vroeg hij. Haar broer lachte. Ik minder. ‘Pas op het is geen gemakkelijke’ vervolgde hij, waarop ik antwoordde dat me dat interessanter leek dan wél een gemakkelijke, en dat botsen op dezelfde golflengte hoegenaamd geen kwaad kan. ‘Daar zit iets in’ vonden beiden. Wat leek op een tweede sollicitatieronde, leek goed op gang te komen. De vriend vertrok huiswaarts, en haar broer en ik babbelden nog even voort.

De volgende ochtend berichtte zij me dat haar GSM op stil stond, dat het haar speet en ze vond het wel grappig dat ik alsnog bij haar broer was verzeild. Nuja, ik kon er de humor wel van inzien. Arthur blijkbaar ook, toen hij me wat later die ochtend belde om zich te verontschuldigen dat hij mij (en ik citeer) ‘compleet vergeten was’ toen hij bij zijn vriendin was blijven slapen. Hij lachte iets te uitbundig naar mijn zin.

Ik ben om 10u thuisgekomen, heb bij dit schrijven nog geen koffie gehad, maar dacht dat u, haar nieuwsgierige nicht, wel wilde weten wat er gisterenavond zoal gebeurd is.


*


Indien u wacht op een clou, die is er niet.

De feiten.

Vlaanderen is een lap grond, waarop pakweg zes miljoen mensen wonen die steevast lopen te klagen in de meest uiteenlopende dialecten. Er wordt meestal geklaagd over het openbaar vervoer en het weer, hoewel er een gematigd zeeklimaat heerst en het openbaar vervoer tegenwoordig mensen op pakweg 500m van de huisdeur bereiken kan en bij aankomst niet ontploft.

Historisch gezien strekt Vlaanderen zich uit tussen de Schelde en de Noordzee (Lille, Calais, Tourcoing, Gent en Antwerpen-Linkeroever), maar wegens vooralsnog onduidelijke redenen wordt daar tegenwoordig ook Antwerpen-Rechtseroever, Vlaams Brabant en Limburg bijgerekend, hoewel laatstgenoemde provincies geschiedkundig en geografisch tot Zuid-Nederland (Brabant, anyone?) en Luik (Graafschap Loon) horen en de taalbarrières tussen de inwoners onderling dikwijls tot onoverbrugbare communicatiekloven leiden zodat van enige eenheid nauwelijks sprake (!) kan zijn. (zie hiervoor ten bewijze http://www.youtube.com/watch?v=QE57zsos1AM )

Derhalve zou het ietwat konsekwenter zijn om het Vlaamse Verhaal vlaams te verhalen op Oost en West Vlaanderen, Antwerpen onafhankelijk te verklaren (en eindelijk de geldstromen van de haven richting achtergestelde gebieden zoals Sint Niklaas en Houthalen-Helchteren te stoppen), Brussel te laten opgaan in een soort Herenigd Belgisch Brabants Europees Hoofdstedelijk Gewest vól kantoren, hoeren en banken, en van Limburg een mooi reservaat maken waar het fijn vertoeven en gezellig wandelen is.

Dan, het plan om de hele rimram bij Olland te voegen is niet meer dan een complot van boven de Moerdijk, alwaar, niet geheel onterecht overigens, gevreesd wordt voor onvermijdelijke overstromingen. Toonaangevend onderzoek heeft namelijk aangetoond dat heel aanstootgevend Olland onder water gaat komen te staan, en dit omstreeks 2046. Dit in het achterhoofd houdende, wordt het vrij duidelijk dat dergelijke Anschluss niet minder is dan een preventieve inval van het oranje legioen, waarbij enkele miljoenen -al dan niet dronken -Nederlanders hun toevlucht gaan zoeken tot onze contreien. Stillaan groeit ginds het besef dat men hebben en houden alsook arme schaapjes binnen veertig jaar op het droge land wil, dit teneinde eventueel nog verder door te stoten naar Dardennen, alwaar reeds enkele hardnekkige voorposten gemeld worden ter hoogte van de Ourthe, Amblève en Semois.

Belgen, verenigt U!

Het is ons gelukt in 1830, in 1994 dankzij Philippe Albert, en samen zijn we sterk.
No pasarán!

Bon, het kan zijn dat ik volledig fout ben, maar dat zijn de meeste NVA'ers, VB'ers en consoorten ook.

In het verkeer (en in vervoering)

Daarnet toen ik stond
Te wachten aan het rode licht
Moest ik aan u denken

En toen werd het groen
En ik reed door
Zoals dat hoort

En ik moest nog steeds aan u denken
Maar vraag me niet waarom
Want dat weet ik niet

Spitante Olifant

Een olifant o zo spitant
Met kleine ogen, grote slurf
Zei ooit zachtjes in een oor
Een klein en angstig oor, hoor je
“In juni ben je dood, o ja
De tijger zal komen”, en de kleine zei
“Goeie grutten ‘k blijf in m’n woonst
‘k Weet telkens ik grommen hoor
Het Tijger is die zal gaan roven
Maar ik ben veilig, heb het gehoord
Want Olifant die zei het zo.”
Iedereen was ongerust, o ja
Aan de zebra, mangoeste werd het verkondigd
Aan ’t vuile nijlpaard in de modder
Dat ploeterend en kauwend op ’t
Pikante maal van hippo-plankton
De boodschap straal negeerde
En aan ’t onderzoek refereerde
Van stomme waterbizon, o ja
De angst sloeg ‘t hele bos om ’t hart
Ze renden rond dag en nacht
Maar je zal zien, het baatte niet
De tijger kwam en zei: “Wie ik?
Je weet toch dat ik jullie niet zal deren
Iets om te kauwen prefereer ik
Op jullie breek ik nog een tand” – o ja
Hij at de olifant.


Originally a song called Effervescing Elephant written by Syd Barrett to be found on an album called Barrett, 1970. I guess all rights are deserved.

The Kaggevinne Killer

It’s he and no-one else.
The Kaggevinne Killer.
The man who savagely slaughtered an entire family of six with an axe last month - in Kaggevinne.
Who smashed the head of a retired construction worker with a hammer last week - in Scheldewindeke.
Who, yesterday in Leopoldsburg, cut up a couple making love to pieces with a butcher’s knife.
Everybody knows him. Nobody ever saw him. The police forces of the entire country are looking for him and cannot find him.
He’s in all the newspapers and he’s on television almost every day.
He’s the most famous man in the country. But nobodyknows him.

Behind the mask of the Kaggevinne Killer hides the second mask of the Kaggevinne Killer.
Sometimes only two. Sometimes thousands. Sometimes one thousand sharp. And on very special days there might even be three million billion zillion.
His heart is an unreachable and unbreakable foam rubber electric blue Pirelli tennis ball.
The masks have a low-wage country origin.
The heart is Made in Italy.

On the left side of the road there’s a small yet ample residence chalked in a fresh shade of white. It’s the Recruitment Office for Seasonal Workers. On the right there’s this concrete hypermarket annex Bricostore annex Aldi annex Delhaize annex ShoeDiscount.
The Kaggevinne Killer drives past Bar Harmonie and leaves the town centre of Geetbeets behind him.
Out of Halen and Other Directions he resolutely chooses for Halen.
The wheels of the black Mercury Monarch silently slide on the smooth and tepid asphalt. The coachwork and hubcaps sparkle in the sun.
For the last time the Kaggevinne Killer shifts gears and then comfortably leans back. He lights a Rothmans. Rothmans or Pall Mall. The best tobacco money can buy. King size. Filter tipped.
He wonders: would the pancreas bear blossom this year.

The car radio speaks.
Notice to the travellers.
Sun shines between Geetbets and Halen.
Elsewhere it rains, mostly shit and purple plimsolls, but more shit than purple plimsolls.
Between Bekkevoort and Donk, cows sing from the top of their lungs as they fly straight into the sun in their jingling gilded tinselled chariots.
Today, too, the murders of the Kaggevinne Killer remain unsolved.
The Kaggevinne Killer bursts into laughter, his shock shouted shout shocking swelling up to fortissimo.

He puts out his cigarette and switches off the car radio. The wheels of the black Mercury Monarch silently slide on the smooth and tepid asphalt. The coachwork and hubcaps sparkle in the sun.
Behind the turn, sturdy yet elegant, through a roof of glistering sunlit leafs, in between the green of some willows, the bell tower of the church of Halen appears.
The Kaggevinne Killer slows down, drives into town, drives around in the streets and parks his car close to the corner of the Kerkstraat and the Molenstraat.

The Kaggevinne Killer lies back light heartedly in his leather driver seat.
The thoughts come buzzing up to him out of his camouflage heart.
That ram is a rascal!
Destiny can be altered in a figure of speech.
That dirty chief inspector son of bitch. And don’t get started on the assistant.
‘t Is the season of the driller. The season of sex lingerie. Some sour diversion.
He puts out his cigarette and steps out of the car.
There is no-one, from the North Sea coast line up to border of Poland, who has such big a pair of boobies and such a big behind than Big Zwanita. The landlady of The Silver Helmets bar on the town square of Halen.
Her mug is a balloon, her tummy a hot air balloon, her cunt an unfolded zeppelin.

The layer of glimmering flaming red lip stick on and around her pursed fleshy lips shows bursts and gaps and her eyes lay like unruffled lakes of blue in the heart of that flaking landscape of eyeshade and mascara. Rimmel.
She washes the glasses, washes them again, dries them, puts them on the shelve behind the antique tap.
She ponders.
She daydreams about laying butt naked in the shadow of a palm tree on the hot and grainy sand of a tropical beach.
Just like that the Pacific Ocean gives birth to four young Adonis’s.
They apparantly are more than potent and ready for take off. They come close and overwhelm her. The first one seizes her vaginally, the second one orally, the third one anally and the fourth one rubs his sperm into her nostrils, ears and also hermetically seals all her other body cavities.
Big Zwanita almost comes.
Then the beer glass she holds in her hand falls down on the on the floor and shatters into pieces.

The Kaggevinne Killer wears a gigantic brown cowboy hat, a vivid green linen suit, a vivid red shirt, a vivid yellow tie, vivid black socks, purple plimsolls with shit on its soles and a pair of round white sunglasses with sky blue glasses.
This is how he emerges out of magic and out of nothing on the town square of Halen.
No-one who sees him. Not Deaf Julia. Not Little Bart. Not Mario Goossens. Not Pros Verpoorten. No-one.
No-one sees him.
This is quite remarkable, really.

Then he steps into Big Zwanita’s place.
He takes a seat at a table and puts his briefcase against a table’s leg.
In a single glimpse he assimilates the entire bar: alongside the walls filled with posters of naked women with horses and dogs are little wobbly wooden tables. Chairs with straight backs and wooden seats.
In the middle a miniature snooker. An antique tap. The usual furniture in a bar.
In a corner on the red tiles, Crooked Jules sleeps off his hangover.
The Kaggevinne Killer asks for a cup of coffee. In a mug and not in a glass, he adds.
One queer joker, Big Zwanita thinks, maybe a salesman gone berserk.
She puts down the mug in front of him. He inquires for the price and lays down the exact money. Always convenient to carry small change. Always on hand.
Straight through her camouflage heart, the Kaggevinne Killer spots Big Zwanita's nakedness.
Suddenly the Kaggevinne Killer cracks up into an untameable coughing fit rambling up from the inner depths of his chest only slowly calmed down a few minutes later belching short, dry hacks, gasping for air, almost muted.
He raises from his chair, darts to the door like a madman, pulls it open, rushes down the three stairs and starts running straight to the other side of the square.
One queer joker, Big Zwanita thinks, maybe a salesman gone berserk.

Her eyes fall on the briefcase the salesman gone berserk forgot.
Let’s have a look. Precious. Real leather. It might even be a Samsonite.
Why not open it? Darn. A combination lock. But no. The flaps fly open and the very next moment the whole town of Halen gets blown up, Big Zwanita up front.
In the corner on the red tiles, Crooked Julien is wakened by the blast. He thinks: don’t say it’s my goddamn fault again.


*

The Author:
JMH Berckmans
www.myspace.com/jmhberckmans

The Original Story:
De Killer van Kaggevinne (from 'Rock & Roll met Frieda Vindevogel', Dedalus 1991)

A Tuesday Afternoon Translation

en kijk dan niet meer achterom, asjeblieft

ga je weggaan
gaandeweg
je weg gaan

blijf dan
gaan

Poëzie voor jou, m'n lieveling

Sans Titre (Part 1)

*

Ik luister naar de radio
En drink mijn koffie.
Mijn broer heet Mario
En zijn hondje Floffie.

Bertrand et Mireille, flics sans soucis.

Certains jours, je pense: "Eh bien mince Mireille, as-tu vu cet écureuil?" Puis je regarde à droite, pour regarder Mireille, et Mireille n'y est pas. Juste mon perroquet sur l'épaule est là, chiant sur ma veste. Encore. Et puis non, je ne lui dis pas « Merde, sale bête ». Je ne lui dis rien. Je ne lui lache ni même un soupir. Puisque chaque jour, à cette heure, c’est la même histoire. La veste, mon perroquet et la lutte des éléments. L’écureuil, ma Mireille et ce douloureux silence.

Chaque jour, après le petit déjeuner je me ballade vers le parc. Il faut bien vous dire, que mon petit déjeuner ne consiste pas en autre chose que mon café et cette cigarette pour me tenir compagnie le matin. Le café, quelques fois, arrive à faire oublier le goût du dernier baiser de Mireille. La fumée, elle, fait son boulot et remplit le vide qu’elle m’a laissé dans la poitrine. Succédané pour l’amour, bien sûr, mais peu importe: j’en connais qui vivent avec beaucoup moins mais qui vivent leurs vie, tandis que moi, je ne fais que tuer le temps.

Il fait calme dehors. Une petite éclaircie me guide au parc. Il y a bien longtemps que je n’y suis plus réellement entré. Mireille et moi nous y allions deux, trois fois par semaine. Promener en amoureux. Bras dessus, bras dessous, un regard croisé, un bisou volé. Il y a vingt ans, déjà. Peu de choses ont changées entre-temps: l’appartement quatre pièces, je suis parvenu à me l’offrir, la voiture rouge et rapide, je ne l’ai jamais eue, le perroquet à Mireille est mort deux jours avant qu’elle ne me quitta, et bien que j’ai toujours détesté cette bête, je m’en suis quand-même acheté un autre. C’est mon psychiatre qui m’en a convaincu. Question de s’en souvenir, m’a-t-il dit. Et qui suis-je pour douter de son avis? Je n’ai jamais fait d’études, moi.

On dirait que le parc est abandonné. Comme s’il m’attendait pour me souhaiter la bienvenue en personne, en privé. Et non, voilà le premier couple: jeune, insoucieux et amoureux. Je les regarde, mais je n’existe pas. Ils passent. Mon perroquet chie. Je ne dis rien. Je continue et je cherche les écureuils. Devrait y en avoir, pourtant. Vingt ans déjà, que je ne suis plus venu ici. Toutes ces années, toutes ces promenades, passées comme si ce n’étaient que vingt minutes, le temps de seulement une de ces promenades avec Mireille, comme s'il ne s'agissait que de vingt secondes, le temps de se regarder, Mireille et moi, et de s’embrasser.

Je m’assieds sur un banc. J’adore les bancs: il y en a partout, et on peut s’asseoir dessus: c’est bien pratique, il faut l’admettre. Celui-ci, en toute sa conformité urbaine, est unique: comme chaque deux ans, il est repeint en vert. Une nouvelle couche pour les noms des nouveaux couples. Officialisés comme sur la porte de l’hôtel de ville: « Martin + Julie, 19/08/89 », « Aurélie, pour toujours, Yves, 11/88 ». Et plus aucune trace de Bertrand et Mireille, flics sans soucis.

Mireille et moi, il y a vingt ans, sommes venu ici pour la première fois en été. C’est un peu plus loin que l’on s’est embrassé pour la première fois. Là où maintenant se trouve cette poubelle. Peut-être un peu plus vers la gauche, je ne sais plus. Mais peu importe. Peu importe l’endroit, peu importe son nom. C’était bien ici que l’on s’asseyait, et que l’on fumait notre cigarette. C’est bien ici que l’on nourrissait les moineaux et les écureuils. Et c’est bien ici que Mireille fut tuée.

Vlaanderen leeft

Vlaanderen leeft.

Ontdaan van alle schroom
Viel Johnny weer in slaap
Zijn kop al op haar schoot
Haar handen in zijn haar

Doorrookt tot op het bot
Zo zat als een patat
Zij zat en keek stil toe
Hoe hij z'n droom vergat

Tja, dacht Julien,
En dronk eens van zijn pint,
Die zijn niet goed bezig.
Neem dat maar van mij aan.

How to make spanakopita.

This here, is what you'll need before staring:

1 kg (2.2lbs) spinach. I do recommend you to use fresh spinach, but frozen and thawed would probably work.
1 package frozen puff pastry or phyllo pastry - if you don't have this, there's no use starting. Really.
250g (1/2lb) Greek feta cheese - OK, don't use like ordinary Gouda, for that really would be awful.
1/2 stick of butter and some olive oil for frying - hmmm butter...
One onion, as much garlic as you like or not - sometimes bad breath should be worth it.
2-3 eggs (optional)
4-5 sprigs fresh dill (not optional - dill is totally cool)
Salt and pepper to taste

Here comes the cooking part:

Combine butter and olive oil in large heavy pan and fry onion and garlic until soft. Then you wash and drain the spinach and remove thick stalks (don't use soap to wahs the spinach!), then blanch for a minute or two in boiling water.

Add blanched spinach to your fine onion and garlic mix and cook for further 5 minutes or so. Spinach should be deep green colour, if it's red, it's not spinach and you've probably been fooled in your local grocery store. Stalks should be tender. Add eggs and dill. Crumble the feta into that pan of yours and stir well for a minute or two. Eggs should be cooked by then. Season with salt and pepper.

Butter baking pan. If using phyllo, separate sheets, and brush each sheet individually with melted butter. Use 15-20 sheets, and overlap them, making sure that sheets hang well over the edge of the pan. If using short-crust or puff pastry, roll out a sheet big enough to line pan with plenty hanging outside. If making bite-sized pies cut squares approximately 2 1/12" square. If you happen to have sheets left, and feel creative, you can make little puppets.

Drain spinach mixture by pressing lightly and allowing liquid to drain into a cup or bowl. Have a beer. The filling should not be too wet or the pastry gets mushy. It should also not be too dry or the pie is not juicy enough. This buttery, cheesy, spinachy liquid is lovely, and although some are quite capable of drinking it straight, you can also use it on mashed potatoes, as a soup base or anywhere else that seems appropriate, do not wash your hair with it, because you'll have to wash it again, afterwards and that's just a waste of time.

Put filling into pastry and bring edges up to enclose filling. (Fill each bite-size square with a spoonfull or so, fold over pastry into a triangle). Seal by crimping, tucking in, or any means that work. Score the top lightly, not enough to reach filling, and brush with egg. Bake in moderate oven until pastry is golden and done. Some like it hot, but cold is tasty too.

How to avoid aliens.

It's not as simple as it seems.

First off, people tend to think of aliens as non-existent. This is comprehensible: what cannot be seen, cannot be grasped immediately - neither physically, nor mentally. But, taking this in consideration, one should consider that the invisible might as such be shapeless, but still existent: like air or a fart, which definitely do exist. To say alien life may be gas is plausible, for I just said so. This theory is not new: I postulated it back in 1997, in quite an entertaining short story, but the theory itself, though, is rather boring.

It may be more interesting to hypothesize on the size of alien life: what if space ships were too small for us to notice? If this would be the case, we shouldn't really be bothered about them, since our gravity and atmosphere will kick their invading butts. I once made a brilliant cartoon on this topic, but you won't see it unless I were to buy myself a scanner which wont happen in the near future.

Aliens also may be too big for us to notice. Imagine a huge black hole in which we unconsciously have been sucked into, like a zillion million years ago. I mean, if Jonah would have been born in a whale, he wouldn't have fought his way out, now would he? He might have been spit out, or puked out for that matter, if he'd been a pain in the belly, in case of which we should consider going on experimenting with nuclear and biological weapons.

Aliens may be amongst us right now, Man In Black style: I'm sure you saw the movie, it was a blockbuster back in the late nineties starring Will Smith, some hot chick and Tommy Lee Jones. In case of which we shouldnt bother either, for it worked out fine. All things that got blown up, were either fictitious or located in the USA so I don't really give a rat's ass.

But the real problem would be if they would be disguising themselves as tea. How many little bastards would you reckon we have drunk since the dawn of man? I guess way more than two hundred. We never would have thought about that and isn't surprise the best attack, hence the worst enemy? Is this the real Silent Takeover? Them tiny tourists trespassing those thirsty throats and triggering diarrhoea whilst instigating indigestion in our intestines? Probably not.

So, how to avoid them? The easiest thing to do is ignore them like e.g. a civil war in Sudan or a poor Alec Baldwin movie: you're bound to forget about it, so it won't bother you. Diehards who fear the alien life form, for any reason whatsoever, may choose to stay home, close the curtains and eat one cactus a day. Playing Lionell Richie records may help too, although I never tried it personally. My way of dealing with the situations is to hope my government will take care of it for me. I trust my government. And I love it, too.

So should you.
Because, seriously: who will protect you?

(It's not even real beer)

Yesterday, the bicentennial Penguin League Trophy was - once more - won by Antarctica. For the seventh time since the Trophy was organized, those birdlike creatures conquered what legitimately is theirs. It was the first time though, the audience could have been surprised if there would have been any, for the Trophy indeed is utterly dull and therefore remains unattended by any spectator whatsoever - if not the referee, and three IOC officials.

A team of eighty three genuine Antarctic penguins gathered for what commonly was believed to be an easy walk over. Much to their own surprise, they saw themselves faced to what seemed to be eighty three non-Antarctic penguins, ready to take over the Antarctic Penguin supremacy. They teamed up under the name 'Other Penguins'.
The referee decided for the Penguin League Trophy to take place regardless of nationality, this after consulting two IOC officials. The third already went home because his wife was delivering a baby. We hereby congratulate the happy family.

Although the Other Penguins won the Trophy by landslide, one couldn't help but notice there was something terribly wrong. A first give away could have been the sheer fact the Other Penguins had a manager. Which may not seem odd at all, considering the money involved in sports these days, but in order to have a manager, one should at least be able to talk, write or comprehend things and to this day, science has not yet been able to prove or at least show signs of the ability of penguins on that matter.

A second indication was that the Trophy was all too easily won by the Other Penguins and shortly afterwards they started partying throwing their hands in the air, just like they didn't care. They drank Heineken, too.

It was at that point the fraud became all too apparent and suspicions arose amongst the officials. For one, real penguins do not dance. Moreover they do not have hands to be thrown in the air, and even Penguins are believed to positively refuse to drink Heineken or at least throw up when they really, really have to drink it. The mere addition of those assumptions was enough for the referee and all three officials to start investigating more closely on the Other Penguins. The third official had meanwhile returned, since the Trophy lasts for like, five years.

Approaching the Other Penguins the officials could not help but notice poorly stitched black and white patch work. And soon it became clear the eighty three team members of the Other Penguins were actually Albanian midgets wearing penguin disguises, in search of a better future. Because it really sucks being a midget in Albania.

Impressions Naturelles (Part 4)

Bomen op de weide
Beestjes in't gazon
Visjes in de vijver
En jij op het balkon.

Wat kan de natuur toch mooi zijn

The Boring Adventures of Dree - Part One

'Wanna do some dirty dancing?' Dree asked, 'You know, just like we used to?' No-one replied. Dree sighed and said 'right I forgot, you died.'
He walked back to the kitchen, lit a cigarette and looked for some coffee. He couldn't find no coffee, so he figured he must have run out a couple of days ago.

He watched the clock ticking and tacking time away and stared at it - inhaled - exhaled - and that was that again. No use for healthy lungs when you don't have no one to share your breath with, he thought and wrote it down on the fridge.

'Gee, wouldn't it have been fun to have danced a little